South Wheal Frances is een voormalige koper- en tinmijn, gelegen aan de voet van de zuidelijke helling van Carn Brea, een hoge heuvel gelegen op zo´n 1,5 km van Redruth.
Deze mijn ligt op zo´n 10 minuten lopen ten noorden van de camping waar ik verbleef tijdens mijn vakantie in Cornwall.

Hier een foto van dit voormalige mijnbouwcomplex.

Zoals reeds eerder vermeld, betreft het hier een voormalige koper- en tin mijn. De eerste vermelding van mijnbouw in de streek rond Carn Brea dateert van omstreeks 1720, maar South Wheal Frances wordt voor het eerst genoemd 1820. Aanvankelijk werd er op deze plaats kopererts gewonnen, maar ergens rond 1850 werd er overgestapt op tin. Bij het afgraven van de kopererts lagen stuitte men op de daar onder gelegen tin lagen. De ertsaders dragen de naam de "Great Flat Load", een naam die is ontleed aan het feit dat de ertsaders onder een minder schuine hoek lopen ten opzichte van het aardoppervlak dan te doen gebruikelijk.

Het mijnbouwcomplex is gecentreerd rond de Marriott´s Shaft, een schacht die omstreeks 1845 werd aangelegd. De schacht was het meest productief tussen 1844 en 1895 en tijdens deze periode werden 67.866 ton koper- en 9.716 ton tinertsen gewonnen. Nadat er rond 1872 een verdere voortzetting van de "Great Flat Load" werd ontdekt, werd er een tweede schacht aangelegd, genaamd Pascoe's Shaft. De schacht werd voorzien van een hijs- en een pompinstallatie.

Hieronder een situatieschets van het mijnbouwcomplex.

Alles wat er overgebleven is van South Wheal Frances betreft de restanten van een groep gebouwen, met als middelpunt Marriott's schacht.
Er zijn restanten te zien van onder meer het ketelhuis, het compressorhuis, de kleedruimte, de fundering van de ertsbakken, etc.

Ergens rond de eeuwwisseling is het voormalige mijnbouwterrein volledig gesaneerd en al het materiaal van de mijnsteenbergen is afgevoerd.
Een vluchtige rondgang over het voormalige "halde" terrein leverde toch noch twee steenbrokken op, met daarin een aantal kwartsaders.
Moet de beide brokken nog een keer kraken om te zien of er nog iets leuks in zit.

Hier een aantal locatie foto´s.

Allereerst twee foto´s van de restanten van de Miners Dry- and Changehouse.

Twee foto´s van het Boiler House.

Een foto van het centrale gedeelte van het complex, met van links naar rechts de "Ore Bin Base", het Compressor Huis (met het "Pumping Engine House" op de achtergrond) and het "Capstan Engine House".

Een blik in de Marriott's Schacht. In de afgelopen decennia zijn alle voormalige schachten in Cornwall in kaart gebracht, gedocumenteerd en gezekerd.
Sommige schachten zijn volgestort en andere schachten, zoals dus ook de Marriott's Schacht zijn voorzien van een degelijk rooster.

En nog twee foto van de machine huizen van de Pascoe Schacht, te weten "Pascoe´s Winding - and Pumping Engine Houses".

Het is trouwens redelijk makkelijk om je te oriënteren binnen het mijnbouwgebied van Cornwall, ondanks de veelvoud aan gebouwresten en schoorstenen.
Vrijwel alle gebouwen zijn voorzien van een metalen schild met daarop de naam van de mijn en de functie van het gebouw. Zie bijvoorbeeld de twee
schilden in de bijlage.

Mooi historische verslag zo Bert. Erg interessant en zo ook duidelijk dat je bij het zoeken naar mineralen ook hele andere dingen kan tegenkomen. Dat maakt het mooie van deze hobby!

Klopt helemaal Daniel,

Het gaat mij allang niet meer om de knikkers, maar een beetje research naar een stukje mijnbouwverleden en het zoeken naar de restanten in het veld geeft ook voldoening.

Ajuus,

Bert

Snap ik Bert! Zeker de omgeving, historie en wat je meemaakt is net zo leuk en belangrijk als iets vinden.